Parafia

Miejscowość występuje w źródłach pod nazwami: Pluszczowcy – 1230 r, Pluscowicz – 1258r, Pluszowanzs – 1276r, Plushowantz – 1311r, Pluskowęzy – 1641r. Miejscowość 1258 r była folwarkiem biskupów włocławskich.Od 1276r właścicielami byli Szymon Gallik i Albert ze Smolna. Od 1923 r. właścicielem wsi stał się zakon krzyżacki. W 1311 r komtur z Golubia – Luter z Brunświku nadał przywileje na prawie chełmińskim Konradowi i chłopom z Pluskowęs. W dobie krzyżackiej wieś należała do komturstwa golubskiego, po 1466 r. jako królewszczyzna do starostwa golubskiego. Kościół i parafia powstały najprawodpodobniej zaraz po lokacji. Kościół posiadał uposażenie w postaci 4 łanów. W czasie wojny polsko – krzyżackiej w 1414 r. wieś poniosła szkody oszacowane na 40 grzywien, a kościół na 20 grzywien. W 1445 r. parafia znalazła się w spisie sporządzonym z okazji przygotowań do synodu laickiego biskupstwa chełmińskiego. W 1450 r wieś się spaliła.
Z parafii pochodził Natalis Sulerzyski – dziedzic Piątkowa w latach 1833 – 1867, działacz polityczny i narodowy, autor „Pamiętników” (Kraków 1872, Warszawa 1985).
Kościół w czasie II wojny światowej: w sierpniu proboszczem w Pluskowęsach był ks. Konstanty Linczerski, a wiernych parafia liczyła około 1150. Dnia 25 X 1939r. ks. Licznerski został aresztowany i skierowany do Dębowej Łąki, a stamtąd – 6 grudnia – do Chełmna. 21 III 1940 r wywieziono księży przetrzymywanych w Chełmnie do obozu w Stutthofie. W obozie tym . ks. Licznerski zmarł 12 VII 1940r.
Od. 1940 r. parafia opiekował się ks. Alfons Gończ z Kowalewo, a od 1944 r. – ks. Franciszek Kurland z Wielkiej Łąki. Księża ci regularnie dojeżdżali z posługą kapłańską.
W latach 1940 – 1944 w Pluskowęsach ochrzczono 90 dzieci i pochowano 73 osoby.

Kościół parafialny: wzmiankowany w 1414 r. Zbudowany zapewne w dwóch etapach: prezbiterium według tradycji ok. 1311r. część nawowa prawdopodobnie około XIV w. Około poł. XV w., po spaleniu w czasie wojen z Krzyżakami, odbudowany i ozdobiony polichromią tarowaną w 1451 r., obecnie zatynkowaną. Odnowiony w 1801 r. z przekształceniem szczytu wschodniego i obniżeniem dachu.

Gotycki, orientowany. Wzniesiony na 2-uskokowym cokole, z cegły, w wątku wendyjskim w części prezbiterialnej i gotyckim w części zachodniej i w wieży.